Een oude favoriet van mij. Marino Marini (1901-1980, Italiaans beeldhouwer), behoort tot de top van de moderne naoorlogse beeldhouwkunst.
Zijn naam is wellicht niet zo bekend (dat geldt voor meer beeldhouwers), maar als je af en toe een beeldentuin bezoekt, heb je zeer waarschijnlijk al eens kennisgemaakt met zijn werk. Zijn beelden staan in vele musea en beeldenparken over de hele wereld. In de jaren na 1945, toen abstractie steeds meer de boventoon ging voeren in de kunst, blies hij de figuratie nieuw leven in. Op een geheel eigen wijze.
Beroemd van Marino Marini zijn met name zijn zeer expressieve beelden van ruiters en paarden, in vele varianten. Soms rustig en gecontroleerd, soms ronduit onstuimig en wild.
Foto Kröller-Möller
Ook een belangrijke plaats in zijn werk hebben de vele ‘Pomona’s’. Geïnspireerd op de Romeinse godin van vruchtdragende bomen. Verbeeldt als een soort oermoeder, overdadig en aards.
Mijn bezoek aan het Marino Marini museum in Florence in 1997 heeft destijds een enorme indruk op me gemaakt. Ik was met name onder de indruk van zijn beschilderde, gipsen beelden. Die kom je niet zo vaak tegen. (Als ik in mijn analoge foto archief duik, blijk ik helaas slechts 3 matige foto’s te hebben).
Maar ook in 2014 heb ik erg genoten van de tentoonstelling in de Fundatie / Zwolle. Daar werd, naast de beelden, ook veel aandacht besteed aan zijn schilderijen en tekeningen. “Er bestaat een innige relatie tussen mijn schilder- en beeldhouwwerk”, zei Marino Marini in een interview. En dat werd hier goed zichtbaar.
